Dichterbij dan je zou denken….

Als mountainbiker ben je vaak op pad in gebieden die niet direct naast de bewoonde en begaanbare wereld liggen. De paden die we nemen hebben meestal geen naam en sommige paden staan zelfs niet op de kaart. Dit is vaak een reden waarom we mountainbiken zo fijn vinden, het genieten van de natuur en “weg zijn” tijdens onze sportieve uitstapjes.

Helaas schuilt hier in ook een gevaar, een gevaar wat dichterbij is dan je zou denken. Je staat er misschien nooit bij stil maar de combinatie van het mountainbiken in een “afgelegen” gebied brengt wat risico’s met zich mee. Ik bedoel hier bij niet dat je minder moet genieten op de fiets en voorzichtiger moet zijn op de trails, maar eerder dat je je voorbereid moet zijn op al het mogelijke wat zou kunnen gebeuren.

Ik schrijf dit naar aanleiding van een aantal filmpjes die ik de afgelopen jaren gezien heb én een voorval wat ik tijdens de Bart Brentjens Challenge dit jaar heb meegemaakt.

Ik zal met de laatste beginnen:

Foto van de Bart Brentjes even voor dat “het” gebeurt.

Dit jaar was de eerste keer dat ik de Bart Brentjens reed, dit deed ik samen met Dennis, een surf maatje die het afgelopen jaar ook een fiets maat geworden is. Dennis is een fitte kerel, veel fitter dan mij en daar kwam ik tijdens de rit ook weer achter. Nadat we elkaar in de eerste 15 km kwijt waren geraakt had ik voor mezelf besloten dat ik de “korte loop” van 55 km zou gaan doen in plaats van de 95 km waar we eigenlijk voor kwamen. Genietend van de omgeving en ploeterend door de modder kwam ik Dennis op ongeveer 30 kilometer weer tegen aan de voet van een lange modderige klim.

We fietsen “samen” weer verder en merk dat mijn benen als lood aanvoelen. Zwaar maar mooi denk ik steeds. Beetje vechtend tegen de klim en mezelf zie ik voor mij waar Dennis fietst wat onrust. Het is een eindje van mij vandaan en kan niet zien wat…. Dennis draait om en schreeuwt wat naar mij, ik meen te verstaan:” Raymond, EHBO hard gevallen!”. Ik heb onlangs mijn EHBO diploma via mijn werk gehaald en denk bij mezelf, als ze hard gevallen zijn, dan liggen ze al… kan opzicht niet veel gebeuren en ik rij in hetzelfde tempo door… harder kon ik eigenlijk toch al niet want mijn benen voelen steeds zwaarder. Dennis kijkt bezorgt om en roept nog een keer, en nu pas verstond ik het goed en dringt de ernst van de situatie tot mij door. Raymond, EHBO hart aanval, REANIMEREN !!! Ik spring van mijn fiets en besluit te lopen, in de gedachten sneller te zijn. Mijn benen voelen nog zwaarder aan in deze situatie, de afstand tussen mij en het slachtoffer lijkt ineens verder weg dan eerst en elke stap die ik doe gaan de dingen die ik geleerd heb door mijn hoofd: 60% van de slachtoffers overleefd het niet als je er niet snel genoeg bij bent…. ik probeer sneller te gaan maar dat gaat niet snel genoeg naar mijn zin… ik ben in tweestrijd, we zijn ver van “iets” vandaan, als ik begin met reanimeren straks MOET ik dat zeker 15 minuten kunnen volhouden, ga ik rennen, dan red ik dat misschien niet, loop ik langzamer dan gaan de kansen voor het slachtoffer erg achteruit. Dit duurt te lang bedenk ik me, bereid je voor op alles maar doe je uiterste best.

Ik weet niet hoe ver het lopen was, of hoe lang het duurde maar in mijn gedachten was het waarschijnlijk langer dan dat in werkelijkheid was. Eenmaal bij het slachtoffer aangekomen zie ik dat er 2 mensen al naast hem knielen. “Doet hij het?” vraag ik, één jongen die bij zijn hoofd zit kijkt mij aan en zegt ja. De tweede man zie ik kijken naar mij, dit zal Raymond met EHBO zijn en hij maakt plaats voor mij. Ik controleer zijn hartslag en idd hij leeft nog. De jongen die bij het hoofd van het slachtoffer zit, wat later de zoon van deze persoon bleek te zijn, heeft de eerste levensreddende handelingen verricht.

Snel mijn rugzak af en uit mijn rugzak haal ik het enige hulpmiddel wat ik mee heb, een isolatie deken. Ik dek deze over het slachtoffer terwijl het begint te regenen. Op het moment dat ik naar boven liep had een omstander al 112 gebeld en Dennis had de organisatie al op de hoogte gesteld en er was ook al iemand onderweg naar boven om de ambulance op te vangen, teamwork uitgevoerd door mensen die elkaar 1 minuut daarvoor nog niet kenden.

Dennis Boudewijns en ik vlak voor de finish, opgelucht dat alles goed is gekomen

Het slachtoffer is nog bewusteloos en doordat het slachtoffer in een greppel ligt kan hij op dat moment niet in een stabiele zijligging worden gelegd. Ik besluit hem zo te laten liggen en continue op zijn adem en hartslag te blijven letten. Tijdens dit alles rijden mensen nog steeds langs ons heen en sommige roepen zelfs dat WIJ op moeten letten want ZIJ komen er langs…

Na een aantal minuten gaan de ogen van het slachtoffer wijdt open, er klinkt een luide harde kreet die ik niet anders kan omschrijven als pure angst, ik zit al klaar om te beginnen met reanimeren, door mijn hoofd gaat namelijk de gedachte dat “hij er nu vandoor gaat”. Gelukkig is het tegenovergestelde waar, de persoon komt bij…. hij wil gelijk opstaan en we moeten op hem inpraten om te blijven liggen tot de ambulance er is… gelukkig door het bijzijn van zijn zoon lukt dit aardig en na enige tijd kunnen we de persoon in de aangekomen ambulance leggen.

Mijn voorbeeld is niet de enige, en hoe voorzichtig jij ook bent je kan altijd in zo’n situatie terecht komen. De filmpjes hier onder zijn “goede” voorbeelden daarvan. Ze geven een zeer realistisch beeld van hoe een eigenlijke normale fijne dag kan omslaan in een situatie dat je hulp MOET bieden. Het weten wat je moet doen, hoe je moet handelen is hierbij van groot belang, het volgen van een EHBO cursus is een zeer goede uitkomst maar ook het weten WAAR je bent en HOE je de hulpdiensten moet opvangen kan in sommige gevallen al levensreddend zijn. Ook al ga je geen EHBO cursus volgen, probeer op zijn minst uit te vinden hoe je voor jou het best kunt bepalen waar je bent met de GPS op je fiets, smartphone of wat dan ook. Let hierbij ook op dat sommige apps ook heel makkelijk werken maar dat die niet altijd goed werken met de hulpdiensten. Het onthouden van wegen die je gekruist bent tijdens je fiets tocht kan ook al enorm helpen, de ambulance kan namelijk niet over elk pad op rijden.

LET OP BEELDEN KUNNEN SCHOKKEND ZIJN:

In het éérste filmpje zie je een voorbeeld van iemand die perfect handelt, let hierbij op hoe lang het slachtoffer “weg is” en ook als hij weer bij komt duurt het écht een hele lange tijd voordat hij weer alles redelijk op een rijtje heeft

Het tweede filmpje is meer grafisch en een stuk ernstiger, het is de val van Cedric Garcia op Reunion Island van een aantal jaar geleden. Hoewel het stukje waar hij valt niet extreem is, hij maakt gewoon een schuiver, zijn de directe gevolgen direct enorm ernstig, de personen die NIET tegen bloed kunnen kunnen deze maar beter overslaan.

Niet alleen in het buitenland gebeuren dit soort dingen, het laatste filmpje is van de route op Vlaardingen waarbij een mountainbiker van een North Shore gedeelte is gevallen met als gevolg dat het slachtoffer niets meer kon bewegen. Dit is gefilmd uit het oogpunt van de hulpdiensten.

Ook al ben je er soms niet op bedacht en wil je het eigenlijk niet, hulp bieden moet en is soms van levensbelang. Wees hierbij verstandig en doe wat je kunt doen, al is het enkel maar de hulpdiensten naar de juiste plek loodsen en ze daar opvangen. De slachtoffers zullen je ervoor dankbaar zijn ook al zie je ze daarna nooit mee